Een ongeluk zit in een klein hoekje...

Dit bericht bevat alles wat DTS met je kan doen!
Om te beginnen heb ik mega tof nieuws…! Mijn outreach locatie is bekend!!
Met trots kan ik vermelden dat mijn outreach zal gaan naar…: Bucina Faso
Ik zou niet weten hoe dit vorm gaat krijgen, maar ik geloof dat het uiteindelijk Gods keuze is dat ik daar heen mag gaan. Al weet ik nog niet waarom, ik geloof dat Hij me op wat voor manier zal gaan gebruiken.

Na dit fantastische nieuws gaan we verder met de orde van de dag…
Vandaag heb ik alle tijd om een bericht te plaatsen. Ik zal de aankomende week veel tijd op mijn kamer doorbrengen.
Zaterdag middag miste ik de laatste trede van de trap. Daardoor heb ik mijn enkel verzwikt. Ik hoorde een krak en wist meteen dat het niet helemaal gezond was.
De mensen hier zijn geweldig! Eén van de meiden (Jennifer) was bekend met EHBO. Ze heeft me goed geholpen en we vermoede al snel dat het niet gebroken zou zijn. Helaas vertoonde de zijkant van mijn voet een bult ter grote van een tennisbal en werd het toch tijd om naar de dokter te gaan.
Terwijl Jennifer bezig was kwamen andere studenten ook het huis uit gelopen. Het is weekend dus de groep is niet zo groot.
Omdat ik overweldig was met emoties begonnen ze voor me te bidden. Ik ben God zo dankbaar dat Hij me hier heeft gebracht. Het gebed gaf me rust en ook in het ziekenhuis hebben we Bijbel gelezen.

Janna en Gabie zijn met mij mee gegaan en hebben met mij van 16.00 uur tot 21.00 uur in het ziekenhuis gezeten. En ja het langste gedeelte was wachten.
Linda, ik denk dat jij het wel interessant had gevonden om met mij mee te gaan! Het ziekenhuis hier is zo anders als in Nederland! Toen ik de spreekkamer in werd gereden zag deze er uit als een OK! De spreekruimtes lopen in mekaar over, ik kon dus andere patiënten in een spreekkamer zien wachten.
Ik ben wel echt dankbaar dat ik in ieder geval 2 goed Engels sprekende doctoren had en ze waren gelukkig vriendelijk.

Ik ben gelukkig weer terug en ze hebben mijn voet ingetaped met een speciaal goedje. Daarnaast heb ik pijnstillers mee gekregen en moet mijn voet voor een week omhoog.
Vandaag ben ik wel gewoon naar lecture geweest. Ik kon gelukkig meerijden met een auto!
Hoewel het niet een heel positief gebeuren is, zie ik er wel Gods hand in. Het zijn alleen maar mijn banden die uitgerekt zijn. Dat betekend 1 week stil zitten en niet 6 weken in het gips.
En als er iets is wat God me hier doorheen al heeft geleerd, dan is dat dat ik toch wel trots ben… en dat ik dit echt aan de kant moet gaan zetten.

Genoeg over mijn voet. Terug naar wat er allemaal gebeurd is deze week.
Ik hoorde uit betrouwbare bron dat ik alles moet vermelden ;) Dus dit verslag zal iets langer zijn dan anders.

Afgelopen twee weken hebben we twee onderwerpen behandeld: Gebed en Evangelisatie & Missions. Deze onderwerpen hebben weer veel los gemaakt.
Ash en Carina spraken over gebed. Dit deden zij van maandag t/m woensdag.
Vorig weekend hadden we ook Art Intensive. We hebben de nummers uitgevoerd in de muziek groep, daarna gingen we in groepjes van +/- 5 personen de straat op. Wij hebben opgetreden in het centrum van Nürnberg bij één van de fonteinen.
We waren daar aan het oefenen toen een vrouw van een stand naar ons toe kwam. Ze vroeg ons of dat we naast hun stand muziek wilde maken. Zodat het voor hun ook meer klanten zou trekken. Het duurde even voordat we dit durfde te doen, maar uiteindelijk zijn we daar gaan staan en hebben we een heerlijke jamsessie gehad.
Dit was op donderdag en op vrijdag hadden we een dag vol met workshops. We beginnen iedere dag van de Art Intensive met aanbidding en Bijbel lezen. Daarna gaan we uiteen.
De workshops die we hadden waren: songwriting en zangles. Het was goed maar ook heel pittig. Veel informatie op één dag en weinig praktisch.
Op zaterdag hoorde we in welke band we ingedeeld zijn en hebben we vooral tijd met onze band doorgebracht. Gewoon om te ontdekken wat de talenten van ieder van ons is.
De band waarin ik ben ingedeeld bestaat uit nog 3 meiden (Janna, Anne, Mirjam) en Philip.

Halverwege de afgelopen week was ik helemaal opgebrand. De onderwerpen van lecture zijn pittig, maar boven al merkte ik dat ik tijdens mijn weekenden vergeet tijd met God door te brengen. Na het weekend ben ik meer moe dan hoe ik het weekend in ben gegaan.
Donderdag was ik moe en heb ik God gevraagd of dat ik wel op de juiste plek zit. Vooral omdat muziek niet mijn nummer één is. Ik vind het veel belangrijker om aan mijn relatie met God te werken dan een super band neer te zetten.
We hadden die dag ook een band repetitie. Maar voor dat we begonnen hoorde ik Corey (leider van Muziek track) praten in de gang. Ik ben met hem in gesprek gegaan. Om eerlijk te zijn, ik kon niet onder woorden brengen waar ik mee zat, maar hij benoemde pressies waar ik mee zat.
Hij zij: Ik vind het veel belangrijker dat je werkt aan je relatie met God dan alle opdrachten vervuld die we van je vragen. Binnen de muziek track wil ik niet de muziek op één zetten, maar God!
Dit zij hij zonder dat ik een woord had gezegd over mijn verlangens en belangen.
Corey is een geweldige gozer. Hij is helemaal weg van Nederlanders en ik kan veel van zijn persoonlijkheid leren. Altijd positief en praat altijd opbouwend tegenover anderen!

Afgelopen vrijdag hadden we een praktische lecture les. We verzamelde in het centrum van Nürnberg om vanuit daar de straat op te gaan.
David (spreker van de week) noemt het niet evangeliseren, maar “have funn with God!”
Nadat David een korte uitleg had gegeven maakte we groepjes van 2 personen.
Ik ben samen met Elliot in een groep gegaan.
Arjan, weet je nog de keer dat we de straat op geweest zijn in Zelhem? Ik moest daar sterk aan terug denken na de ervaring van deze dag.

We begonnen met gebed en al snel had ik het gevoel dat we naar Houbaanhof (HBF) moesten lopen. Onderweg hebben we gepraat met een man met een hond, Brood gegeven aan een Roemeense man, gepraat met een groep sporters (supporters van Adidas) en hebben we afval van de straten gehaald.
Bij HBF gingen we weer bidden en had ik de woorden Gothick jongen en zit alleen in mijn hoofd.
Maar waar we ook keken, niemand voldeed aan deze beschrijving.
Toen had Elliot het gevoel dat we HBF in moesten gaan. Wij naar beneden en weer vonden we niemand die aan de beschrijving voldeed.
We raakte ontmoedigt maar besloten weer naar God toe te gaan. Na dat gebed hadden we geen idee wat te doen. We begonnen met elkaar te praten over de situatie. Er kwam een jonge naar ons toe om te vragen of dat we een groep Indianen hadden gezien. Echt waar, zoets raars had k nog niet eerder gehoord.
We besloten hem te helpen zoeken en we liepen HBF aan de andere kant uit. Tot onze verbazing zat daar een jonge die aan onze beschrijving voldeed.
Omdat we nog met de andere jongen in gesprek waren, wist ik even niet meer wat we moesten doen.
De jongen kreeg op dat moment een telefoontje van de groep waarnaar hij opzoek was en moest er vandoor.
Daar stonden we dan. Om eerlijk te zijn voelde ik me ineeens een stuk minder zeker van mezelf. We liepen op hem af en vroegen of we bij hem konden zitten.
In gebrekkig Duits/Engels starte we een gesprek.
Het begin was wat stroef en hij wilde een sigaret/joint opsteken, maar zijn aansteker was leeg. Meerdere malen vroeg hij aan voorbijganger of ze een vuurtje voor hem hadden. Maar het was of een nee of ze negeerde hem.
Er kwam een meneer uit HBF en keek hem recht aan, terwijl hij zelf een sigaret aan het draaien was. ook aan deze man vroeg de jonge (Daniël) een vuurtje. De man keek naar hem en draaide zich, zonder iets te zeggen, om.
Ik had het gevoel dat God zij, ga naar deze man en vraag om vuur.
Toen ik het de man vroeg reageerde hij nonchalant “Ow wil je vuur.”
Hij gaf de Daniël vuur en ging toen weg.
Daniël bedankte mij en op dat moment veranderde het gesprek. Hij werd een open boek en vertelde over zijn leven.
We hebben hem niet overladen met het evangelie van Jezus Christus, maar God zal een bedoeling met dit gesprek hebben gehad. Uiteindelijk heeft hij ons bij hem gebracht op een moment dat wij de moet opgaven.

Nu hebben jullie weer een update van de afgelopen twee weken.
Internet ligt er trouwens uit voor een paar dagen, vandaar dat ik nu pas iets kan posten.

Een dikke, liefdevolle en gezegende knuffel aan iedereen die dit leest!
Blessings en Vaya con Dios