Nog een maand en dan... :)

Haaa lieve mensen,

Het lijkt wel maanden geleden dat ik internet had, maar het waren maar 3 weken. Dat betekend dat ik een hoop te vertellen heb. Positieve verhalen en ook wat minder positief.
Ik heb geen idee hoe ik al dit nieuws beter kan vertellen dan door te beginnen bij de eerste week.

Vanaf dinsdag 13 januari t/m vrijdag 16 januari zijn we bezig geweest een sketch te oefenen. We namen er de tijd voor omdat de sketch /- 30 minuten duurde en we oefende het in combinatie met de DTS uit Ouagadougou. Het is een goede ervaring om de DTS zo te leren kennen.
Wij als team zagen er erg tegen op, vooral omdat de sketch niet erg uitdagend was om te doen en ook niet erg aantrekkelijk was om naar te kijken.
Maar na 2 dagen oefenen besloten we ons als team volledig in te gaan zetten voor deze sketch, zodat we ook inbreng zouden hebben in de dans. Dit verbeterde de sketch aardig goed.
Het plan was dat we afgelopen week naar Solenzo zouden gaan met de andere DTS en daar de sketch uit zouden voeren. Maar als je geleid word door de Heilige Geest lopen dingen soms anders dan gepland.

Op zondag 18 januari hebben we een van de meiden (Minina) naar het ziekenhuis gebracht. Hier kwamen we tot de conclusie dat ze malaria had. Op het moment dat we haar naar het ziekenhuis brachten was de Malaria al aardig door gevormd en ging dit gepaard met heftige verschijnselen. Deze dag was voor het hele team zenuwslopend, vooral omdat we als team gewoon door moesten gaan met het programma, terwijl 2 van de teamleden (Nico en Fee) bij haar in het ziekenhuis bleven. Deze zondag waren we in een kerk in Ouagadougou met een Canadese missionaris. Ze was een vrouw van in de 60, en leefde al voor 30 jaar in Burkina Faso.

In de avond kwam Nico terug met de vraag of dat mensen het over wilde nemen in het ziekenhuis. Alvaro en ik besloten daar de nacht door te brengen zodat Fee en Nico konden uitrusten. Dit was een vermoeiende nacht maar ik kwam tot de conclusie dat we Minina niet alleen konden laten in dit ziekenhuis. Er waren alleen maar mannelijke doctoren en broeders, en de hygiene… dat is een heel ander verhaal. De slaapzaal bestond uit 6 bedden die het grootste deel van de tijd leeg waren. Er stonden lage houten schotten tussen en de vloer was lichtelijk bedekt met vlekken bloed. De kussens waren van hard rubber en in de vorm van een rechthoek… ja het was een bijzondere gewaarwording.

Op dinsdag zouden we met de groep vertrekken naar Pabre, maar omdat Minina die ochtend uit het ziekenhuis zou worden ontslagen besloten we dat er een klein deel van het team in Ouagadougou zou blijven om voor haar te zorgen. Dit team bestond uit Nico, Kelsey en Bettie. Dat zou een nieuwe week in Ouagadougou zijn. Terwijl we zo goed mogelijk voor Minina zorgde kwam er die zelfde middag nog een telefoontje: “We komen terug, want de pastoor van Pabre wist niet dat we zouden komen. Daarnaast was er geen vertaling.” Die zelfde middag stonden ze weer op de stoep.
Maar ‘s avonds ging het zo slecht met Minina dat we met Noufou naar een ander ziekenhuis zijn gereden.
Dit oogde meteen al veel beter. Het was er netjes en geordend. Er waren zusters die het maar al te interessant vonden dat we er waren. Daarnaast was de eigenaar van het ziekenhuis een vrouw, die gericht was op de patient en de bezoekers. Hier kreeg Minina een prive kamer. Hier bleef ze t/m vrijdag 23 januari. Ze bleek naast haar malaria ook nog typhoit virus te hebben gehad. Hiermee wil ik maar zeggen, een inenting nooit 100% garantie bied.
Terwijl ik donderdag in het ziekenhuis was met Minina, kwam een deel van de groep langs. En jahoor ook Brianna (een van de andere meiden) werd in het ziekenhuis gebracht met ademhalingsproblemen. De volgende morgen bleek ook zij Malaria te hebben.
Zij mocht zondag avond weer naar huis.

Deze week was energy slopend, vooral omdat ik de meeste nachten in het ziekenhuis heb doorgebracht en dat bed was niet helemaal geweldig…
Deze week zijn we begonnen als team met Malaria pillen.

Ook hadden we die week een meisje (Kelsey) dat echt graag naar huis wilde. Ze had haar vlucht om geboekt en kwam zaterdag morgen vertellen dat ze die avond zou vertrekken. We hadden haar op het vliegveld uitgezwaaid en zijn weer terug naar huis gegaan. Word ik de volgende morgen gewekt door Kelsey! Bleek dat haar vlucht nog niet was geaccepteerd want ze had betaald met haar creditcard en dat duurt in ieder geval 24 uur voor dat alles rond is.

En nu afgelopen week, we zouden dus naar Solenzo gaan (dit is rond 300 km van Ouagadougou vandaan). Deze reis zouden we maken met het openbaar vervoer (de bus). Maar omdat de gezondheid situatie nog steeds een vraagpunt was en de pastoor van Pabre het erg vond dat we de week er voor niet konden blijven, zijn we met de andere DTS voor een week naar Pabre geweest.
Hier hebben we onze tijd goed benut met avond evangelisaties en straat evangelisatie. God heeft me laten zien dat het werk dat we verrichtten soms op langer termijn zijn uitwerking heeft en soms direct te zien is.
Prijs God voor alle dingen die Hij aan het verrichtten is!

We hebben ook leuke dingen mogen ondernemen. Als je wil weten hoe Burkina Faso er uit ziet dan heb je hier een korte omschrijving. Zand, zand en zand ow en om niet te vergeten zand. Maar afgelopen zaterdag werden we in Pabre gebracht naar een echt meer! Hier hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt en heerlijk gezwommen.

Nu zijn we terug in Ouagadougou en bereiden we ons voor op 5 februari. Dan vertrekken we naar Djibo en Bourou. Dit is in het noorden van Burkina. Ik wil jullie vragen om ons mee te nemen in gebed. Want dit is een gebied wat voor 95% uit moslims bestaat en het word ook wel the red-zone genoemd. Omdat hier een aantal jaar geleden oorlog was tussen Nigeria en Mali. De missionaris die daar woont geeft aan dat het niet gevaarlijk is. Maar het zal anders zijn dan Ouagadougou. We zullen hier 15 dagen verblijven en dan komen we weer terug in de hoofdstad. Dan hoop ik weer mooie verhalen te kunnen delen met jullie!

Er gebeurd hier veel, zoveel dat ik niet weet hoe ik het allemaal op papier moet krijgen. Ik mis thuis veel en ben al lichtelijk aan het aftellen. Maar juist deze laatste weken groeien we als team meer naar elkaar toe en daar ben ik God dankbaar voor! Nog even en het is 8 maart, tijd om weer richting Nederland te keren!

Gods onmisbare zegen en tot snel!
P.s. papa en mama speciaal voor jullie een dikke knuffel! En pa, kijk een beetje uit met de fiets op de weg ;)