Burkina comes to an end...

Bonjour tout le monde!

Ja nu is het einde dan echt in zicht. Morgen ochtend om 6.20 uur hopen we vanuit Ouagadougou uit te vliegen naar Casablanca (Marokko). Hier zullen we een 24 uur layover hebben voordat we door reizen naar Duitsland.
Zaterdag avond komen we aan in Frankfurt en maken we een tussenstop in Neurenberg om te overnachten en dan reizen we zondag af naar Herrnhut. Waar we de laatste week met de hele DTS door zullen brengen.

Deze reis ligt op ons te wachten en ik kan niet wachten om weer voet te zetten op koude bodem, zelf hoop ik op sneeuw ^^. De zon heeft de afgelopen 3 maanden goed zijn werk gedaan en we mogen dan ook niet klagen over het weer.

Maar wat is er de afgelopen weken allemaal gebeurd…
In mijn laatste blog heb ik al iets verteld over Djibo. Dit is een plaats in het noorden van Burkina Faso waar we voor 15 dagen in de buurt zijn geweest. Dit was een bijzondere maar geweldige ervaring. Het begon met de reis er naar toe. Er gaat een rechtstreekse bus van Ouagadougou naar Djibo, dit was dus onze verbinding. Het begin was relaxt en iedereen probeerde wat bij te slapen. Halverwege de rit verlieten we de verharde weg. Dit gaf wat mooie natuurplaatjes, maar ook hobbels in de weg. Dit deel van de rit herinnert mij aan de busritten met het rode busje… Broeder en gezusters Romeijn weten jullie nog hoe we altijd sprongen wanneer we over de hobbels reden op de weg bij Harteveld??? Dit was een miniatuurversie van wat we op weg naar Djibo hebben ervaren. We deden geen moeite om los te komen van onze stoel, want we vlogen letterlijk over de hobbels en letterlijk in de bus. De chauffeur had denk ik haast want we reden hoe langer hoe sneller. En na een uur over deze hobbelweg te hebben gereden kregen we natuurlijk autopeg. De gehele benzine tank was naar beneden komen zetten.
Uiteindelijk hebben we 3 uur zitten wachten langs de weg. Terwijl de automonteurs aan het sleutelen waren en andere met jerrycans opzoek gingen naar benzine. Ja dit was een goed begin van ons avontuur.
Daarna vlogen we gewoon verder over de weg en in de bus.

In Djibo aangekomen werden we opgevangen door Christiano. Hij is van Brazilië en werkt als zendeling in Burou. Hij bracht ons naar zijn huis waar we vervolgens voor 6 nachten verbleven. Christiano heeft ons vooral voorgesteld aan de Fulani cultuur.
De Fulani stam is een groep die zich uitspreid over een groot deel van Afrika. De mensen houden voornamelijk dieren (schapen/geiten/koeien) en staan ook wel bekend als Nomaden. Omdat er een aantal jaar geleden oorlog was tussen Mali, Nigeria en Burkina zijn er veel vluchtelingen in Djibo en omstreken. Je kunt aan de mensen zien waar ze vandaan komen, omdat we gewend zijn aan de mensen in Ouagadougou (voornamelijk van de Mossi stam) wisten we hoe deze mensen er uit zagen. Maar al snel ontdekten we dat Fulaniers een veel smaller en langer hoofd hebben dan de Mossie mensen. Ook zijn ze lichter in hun huidskleur.

Christiano gaf ons elke morgen een half uur Fulfuldee les (de taal van de Fulaniers). Daarnaast bracht hij ons culturele dingen bij. Dit is was erg interessant maar ook belangrijk. De mensen vinden het belangrijk dat je hun taal spreekt of probeert te spreken.
Daarnaast hebben we vooral praktisch werk verricht. Dit heeft twee redenen.
Als eerste was er een grote taal barrière en is het niet gemakkelijk de straat op te gaan en met mensen in gesprek te gaan.
En het tweede punt is cultureel gericht. Fulaniers zijn diep gelovige moslims. Ze houden zig aan de gebedsuren en volgen wat de Koran hun opdraagt te doen. Ze houden van tradities en doen wat iedereen doet binnen de Fulani gemeenschap. Want als je anders bent zal de gemeenschap je verstoten.
Maar Christiano zou zeggen “Al was er 1 Fulani christen, dan zouden er meer volgen.” Want als een Fulanier ergens van overtuigd is, dan zal hij hier in volharden.

Ons werk was het schilderen van de binnenmuren van de kerk. In eerste instantie hebben we de kerk opnieuw gewit en daarna hebben we de levensboom geschilderd in verschillende kleuren. Het was een groot werk maar met elkaar is het goed gelukt ☺
De jongens hielden zich voornamelijk bezig met het bouwen van een muur rondom het huis.

Op woensdag 11 februari zijn we naar Tongomayel gegaan. Een ander dorp in de buurt van Djibo. Hier hebben we 5 nachten doorgebracht bij Alex en Lou. Ook zij komen uit Brazilië en proberen doormiddel van te participeren in de cultuur het evangelie te brengen. Hier heb ik vooral ervaren dat mannen en vrouwen verschillende rechten hebben binnen de cultuur. We deden als groep meer dingen gesplitst en voor ons meiden waren we vooral veel rondom het huis.

De laatste 4 nachten hebben we doorgebracht in Djibo. In het huis wat meteen ons project zou worden voor de aankomende dagen. Het hele huis was hemels blauw (Het blauw van jouw drumhok Andreas ☺) en we hebben dit wit geverfd en de deuren en kozijnen groen gemaakt.
Dag een was aardig goed en ook dag twee had ik erg genoten. Dag drie was alleen afzien. We waren met teveel mensen in een te kleine ruimte en teveel het zelfde werk. Maar uiteindelijk hebben we het allemaal afgerond. De laatste dag in Djibo hadden we een schilderklus bij een school in de buurt. Deze wilde kunstige tekeningen in de lokalen. Dit gaf ons meer vrijheid in het creatief denken en we hebben dan ook verschillende dingen gemaakt.
(foto’s komen allemaal later, omdat het internet hier niet goed is)

Uiteindelijk zijn we vrijdag de 20e naar huis gekomen. Deze keer zonder te vliegen. Wel hadden we weer autopeg. Dit keer was het de verlening van het stuur naar de wielen. Deze was gebroken en er moest dus een hele nieuwe worden gehaald. De rit duurde in totaal 12 uur. Maar we zijn veilig en wel terug gekomen in Ouagadougou.

Ik bewonder de zendelingen die we hebben ontmoet. Leven in de buurt van de Sahara is al niet makkelijk, maar je voegen in een cultuur is het moeilijkst.

De laatste dagen besef ik steeds meer dat God mijn gebeden verhoord. Ik heb een aantal keer gebeden voor regen. Iets wat eigenlijk niet mogelijk is in deze tijd van het jaar, maar de 20e op de weg terug naar huis vielen er een paar druppels regen en om het nog meer te bevestigen regende het de 21e en heb ik hier dankbaar van genoten!

Deze week genieten we er van om tourist te zijn en hebben we dankbaar gebruik mogen maken van een zwembad en hebben we een dierentuin bezocht. Vanmorgen zijn we naar een meer geweest met krokodillen en heb ik er zelfs op een gezeten ☺
Nu mijn tas inpakken en nog even genieten van de heerlijke kinder stemmen en dan is het einde daar. Weg van Burkina Faso, weg van de warmte, weg van deze geweldige buurt, op naar huis. Ik ga naar huis met een gezegend gevoel. Misschien was mijn outreach niet wat ik in eerste instantie had verwacht, het was uiteindelijk een levens veranderende ervaring!

Nog even geduld en dan ben ik weer thuis en zie ik er naar uit met een ieder van jullie bij te praten! Op 6 maart zal mijn diploma uitreiking zijn en ik hoop 7 maart naar huis terug te keren.

Ik ben dankbaar voor alle gebeden van de afgelopen maanden en de manier waarop jullie mij gesteund hebben.

Gods zegen en voor de laatste keer een dikke knuffel vanuit Burkina Faso!